Se mòr, tùti, quànd prima quànd dòp; mo d’acsì én va bèn.
Opùr, en’él so; magâri è mèj, per te.
A murì du si sèmper visùt; sa ch’él surìs a òchi stréti, guâsi da cinés.
Amìch mìa de sèmper; quànd, incrustâti de réna e de sâl, màma tua ce sciaquâva tél mastél sal sción, al Gugùl.
Quànd t’incasâvi che ji te fregâva sèmper, a cùra; e ancora m’él rinfaciâvi, per rìda, a distànsa de più de quarant’àn.
Quànd me dicevi: “Vién sa me a vulànt; è n’esperiènsa ch’âi da fâ”
E ànca questa me manca: uguâl a cum me mancarâi te.
Te mét questa machì; che l’avéva scrìta per Titovézio mo … che va bèn per tùti quéj che del mâr e dal mâr hàn prés vita e che mal mâr l’àn restituita.
El vér dialèt fanés
È ma li giuvdi passat, è arrivat sa la prescia cum al solit, ha scargat na castina de sardon e cum al solit: Ste damm na goccia de chel frissantin che me piac un bel po’, un bicchier, do parol, do risat e via! Ciao Lele R.I.P.
